In Branden , de internationale theaterhit van de Canadees-Libanese toneelschrijver Wajdi Mouawad, volg je simultaan twee verhaallijnen. In de ene gaan Jeanne en Simon, een tweeling, op zoek naar hun vader en hun broer. Pas sinds de dood van hun moeder weten ze, dankzij haar testament, dat hun vader vermoedelijk nog leeft, en dat die broer überhaupt bestaat.

De andere verhaallijn is de chronologische levensloop van de moeder, Nawal. We volgen haar vanaf haar veertiende, als ze zwanger is en dolverliefd op de vader van het nog ongeboren kind. Bij Toneelschuur Producties ensceneert Abdel Daoudi het stuk als onderdeel van zijn missie zijn publiek tot ‘radicale empathie’ te bewegen.

Daoudi toont zich een genereuze regisseur. Zijn Branden is clean, onopgesmukt; alles stelt hij in het werk om Mouawads tekst zo helder mogelijk over het voetlicht te brengen. Die tekst is nogal behendig geschreven.

Met vaste hand voert Mouawad zijn personages (en het publiek) steeds een stapje dichter naar de apotheose die Nawals geschiedenis van z’n nevelen ontdoet. Mouawad bouwt zijn stuk op als een thriller, tweeënhalf uur lang stapelt hij partjes informatie totdat, wanneer het laatste brokje achtergehouden informatie naar voren wordt geschoven, bij personages én publiek het kwartje valt. Het is een ambachtelijk stuk.

De tijd vliegt om; als het een Netflix-serie was, zou je hem bingen. Het verhaal van Nawal speelt zich af in een niet nader genoemd land, waar een burgeroorlog woedt. Nawal.