Telkens wanneer Aja Monet een ruimte betreedt, straalt haar aanwezigheid een dwingende intimiteit uit. Woord voor woord weeft ze een pad waarmee ze haar toehoorders steeds verder haar wereld binnenleidt. Zo ging het ook op festival Le Guess Who in TivoliVredenburg afgelopen maand.

Een kleurrijke bloemenbos hangt als een elegante waterval over de microfoonstandaard, waarachter de 37-jarige dichter staat. Haar speurende blik nodigt het publiek uit tot een ontmoeting – als een naarstige zoektocht naar elke unieke ziel die zich in de zaal bevindt. Monets voordracht wordt gedragen door de jazzklanken van haar vierkoppige band.

Haar stem klinkt zacht maar doordringend alsof ze het publiek uitnodigt naar voren te leunen, om écht te luisteren. Op de achtergrond speelt de piano. Eerst ingetogen, maar naarmate de verzen aan tempo winnen, worden de klanken indringender.

Onder alles gromt de contrabas, een lage toon die zich rond elke zin vlecht. De blazers slingeren zich om Monets woorden heen: revolution revolution is not a spectator sport silence is a noise too (..

) it begins with you it begins with you loving you enough to love me as i am you Haar teksten, die met een metronomische cadans vanaf haar lippen vloeien, geven uiting aan een tastbaar verlangen naar gerechtigheid, maar gaan om zo veel meer. Terwijl ze mijmert over thema’s als liefde, heling en veerkracht, toont Monet met de rauwheid van haar stem dat poëzie zich niet beperkt tot louter woorden op papier. Ze lééf.