Er is een mantra in de filmwereld dat je nooit met dieren of kinderen moet werken, omdat hun schattigheid altijd de aandacht trekt, hoe goed de (andere) acteurs ook zijn. Daar zou je makkelijk een nieuw mantra aan toe kunnen voegen: gebruik nooit historisch archiefmateriaal, het zal altijd de rest van je film overvleugelen. Zo zitten vrijwel aan het begin van Monsieur Aznavour , de biografische film over acteur en chansonnier Charles Aznavour (1924-2018), historische beelden van de exodus van Armeniërs na de Armeense genocide in Turkije.

Authentieke beelden die erg botsen op de nepneus die acteur Tahar Rahim het eerste uur van de film heeft – op advies van Edith Piaf doet Aznavour later een neuscorrectie. De hartverscheurende zwart-witbeelden van mensen die wanhopig op de vlucht zijn, maken bovendien meer indruk dan het hele verdere verhaal, een keurig lineair vertelde biopic over de Franse zanger met de Armeense wortels. Op de soundtrack horen we dan ook af en toe de duduk, het klaaglijk klinkende Armeense instrument.

Aznavour werd honderd jaar geleden geboren, de reden voor het uitkomen van deze film. Zijn wieg staat in Parijs, waar zijn Armeense ouders wachten op een visum voor Amerika. De komst van hun kind, Chahnour Aznavourian, gooit echter roet in het eten.

De vroedvrouw besluit hem bij de burgerlijke stand aan te melden als Charles, later vereenvoudigt hij ook zijn achternaam. Het eerste half uur laat zien dat het gezin, met ook nog dochter Aida, het niet breed he.