Vijftien jaar geleden stonden er bij de buren van kunstenaar Marieke Coppens (44) steigers tegen de gevel. Een inbreker klom omhoog en kwam via het dak Coppens’ appartement binnen, waar zij lag te slapen. Ze heeft hem niet gezien, maar in de vroege ochtend trapte ze in zijn drol in de keuken en haar computer en haar camera met werk erop waren verdwenen.

Die inbreker is hoofdpersoon geworden in haar onlangs verschenen boek: niet het uiterlijk voor goede vriendschappen net als de tongen van de honden , een kunstboek met verhalende poëzie. In het verhaal is De Man een eenzame figuur met een obsessie voor Het Meisje – hij neemt zelfs haar vuilnis mee – en Het Meisje voelt zich door hem gezien. Coppens wilde van de nare gebeurtenis iets leuks maken.

Niet als therapie, hoewel, het hele leven is op een bepaalde manier therapie, maar omdat ze ervan houdt om het perspectief om te draaien. Dat doet ze in het boek voortdurend. Personages krijgen geen namen, maar een paard heet ineens Bas.

Het Meisje zat vroeger op een internaat en haar voornaamste probleem was níét misbruikt te zijn. De Man schudt achtervolgers van zich af door niet hard, maar juist tergend langzaam te fietsen. Plaatjes staan soms op zijn kop en de structuur wordt bepaald door getallen.

Ik zoek haar op in haar atelierwoning. Er zijn 144 exemplaren van gedrukt op afgedankt papier uit de kringloopwinkel. Wil je geen groot publiek? „Jawel, hoor.

Ik heb er uiteindelijk ook een e-book van gemaakt. De zoektocht .