De berichtgeving is nauwelijks te missen. Aan universiteiten herstructureert of sluit men talenopleidingen door de combinatie van geringe studentenaantallen, onderfinanciering en opgelegde bezuinigingen. In Leiden barstte de bom onlangs en in Utrecht afgelopen maandag .

Het is een bestuurlijke noodgreep, een vernieuwingsslag wellicht ook, maar gooit men met het badwater het kind weg? Kunnen disciplines overleven als de opleidingen verdwijnen? En wat is het grotere verband? Het immense lerarentekort is een onderdeel van een algehele onderwijscrisis die de overheid in dit rijke land zelf mede creëert. Terwijl alle universitaire lerarenopleidingen een campagne zijn gestart (‘doe iets wat ertoe doet’) worden universiteiten door regeringsbezuinigingen dermate gekortwiekt dat vakgebieden worden bedreigd. Het zwaarst getroffen worden de faculteiten in de geesteswetenschappen, van oudsher de grootste en meest heterogene faculteiten die ook kleinere opleidingen hebben.

De faculteiten geesteswetenschappen hebben het grootste aandeel in schoolvakken (alle talen, geschiedenis, maatschappijleer, levensbeschouwing, muziek, kunst). Het is altijd al moeilijk gebleken om de geesteswetenschappen financieel gezond te houden, vooral als het beleid voorbijgaat aan de pluriformiteit van al die disciplines. Want juist die kleinere studierichtingen zijn een belangrijke voedingsbodem voor de universiteiten als geheel, omdat ze nuances aanbrengen, interculturele diepte en internationale oriënt.