Kamerfractieleider en misschien straks wel partijvoorzitter van de N-VA Axel Ronse bewaakt de komende jaren het federale regeerakkoord. ‘Tussen de langdurig zieken zitten veel mensen die hun job gewoon beu zijn.’Axel Ronse is thuisgekomen in de Kamer, en het is eraan te merken.

Tien jaar lang zat de West-Vlaming in het Vlaams Parlement, waar hij voor de N-VA de arbeidsmarkt opvolgde. De belangrijkste beslissingen daarover worden nog altijd federaal genomen, en sinds vorig jaar mag Ronse die op dat niveau verdedigen. Met zijn zes uur durende maidenspeech als fractievoorzitter van de grootste partij (‘Ik voel mij Alice in Wonderland’), zette hij zich meteen op de nationale kaart.

Straks is hij misschien zelfs kandidaat-voorzitter van de N-VA. Dat zou die partij ook niet slecht uitkomen, want West-Vlaanderen is ondervertegenwoordigd. Het is ook daar, in Kortrijk, waar hij tot vorig jaar schepen van Cultuur was, dat we Ronse spreken.

Bent u nog steeds zo euforisch als tijdens het marathondebat in de Kamer?Axel Ronse: Ja, hoor. Tot daarvoor was ik mijn geloof in de politiek kwijt. Ik ben al actief sinds het premierschap van Guy Verhofstadt (Open VLD): hij was degene die er alle welvaart van generaties Vlamingen probeerde door te jassen, hij voerde de snel-Belgwet in en verkocht overheidseigendommen voor een appel en een ei.

Daarna kwam er nooit een regering die deed wat er moest gebeuren, ook bij de Zweedse coalitie had ik geen wauw-gevoel. Wat was het verhaal van de reger.