Lauren Groff over het boek waar ze te jong voor was, de blikseminslag die Emily Dickinson bij haar teweegbracht en een late verliefdheid op het werk van Vasili Grossman. Ik kon al vroeg lezen omdat ik ontzettend verlegen was en boeken enigszins het ongemak van mijn bestaan als gevoelig persoonverlichtten. Ik herinner me dat ik voor een dutje in mijn bed lag, een boek van Little ­bear oppakte en “wortels, aardappelen, erwten en tomaten” kon lezen, waarbij de woorden plotseling scherp werden vanuit de abstractie.

Of dat een verzonnen herinnering is of niet, is een andere vraag. Stiekem had ik op veel te jonge leeftijd Jean M. Auels epische The clan of the cave bear ( De stam van de holenbeer ) uit de boekenkast van mijn ouders gepakt en werd geconfronteerd met brute neanderthalerseks die ik niet begreep.

Toch herlas ik het boek obsessief met een zaklamp in mijn kast. Toen ik twaalf was, gaf een vriendin me voor mijn verjaardag een bloemlezing van Emily Dickinson. Haar gedichten, zo bedrieglijk eenvoudig, zorgden voor een bliksemschicht in mijn brein.

Ik werd in het geheim een dichter en bij het schrijven ging ik op zoek naar het soort opwinding dat ik voelde bij haar gedichten. Ik was veel te serieus als adolescent en las meestal dode schrijvers. Ik wist dat er levende auteurs waren die boeken schreven, maar ik dacht niet dat het mogelijk was dat dat gewone vrouwen zoals ik waren, totdat ik aan de universiteit een kort verhaal van de geweldige Grace Paley las.

Elke keer al.