Zwierende puntdaken steken uit boven het ruige naaldbos. Felrode hekken sluiten het complex af van de buitenwereld. Een priesteres in het traditionele wit-en-rood loopt langs de rotsen en steekt een kaarsje aan.

De vogels kwetteren. Er is rust. Schuin in de rechterhoek verschijnt opeens een boodschap: nul van de drie altaren geëerd.

Duizend van dit soort momenten tekenen de voelbare spanning in Assassin’s Creed Shadows , de nieuwste en – als ook deze game flopt – mogelijk laatste telg in de populaire Assassin’s Creed-reeks van de ooit zo grote Franse gamegigant Ubisoft. Een gamelegende – Frankrijk knipoogde zelfs naar Assassin's Creed tijdens de openingsceremonie voor de Olympische Spelen – maar een tanende. Aan de ene kant staat hier de traditionele Ubisoft-formule: een wereld die opzwelt met onzinnige kleine priegelwerkjes en vergamede bezigheidstherapie, goed voor honderden uren zwoegen.

Aan de andere kant, een ambitieuze game vol kwinkslagen die de sfeer van laatmiddeleeuws Japan tot in de details wil vangen, zonder daarbij met clichés de menselijkheid de nek om te draaien. Evenwicht vindt de game nooit helemaal. Shadows vindt plaats in de Sengoku-periode, de woelige tijd van 1454 tot 1615 waarin de machtsdynamiek van het land onder invloed van ambitieuze krijgsheren en hun westerse geweren snel veranderde.

Terwijl in Europa de renaissance begint, verkeert Japan in constante staat van oorlog. Naoe, een jonge shinobi (ninja) uit de streek Iga nabij Kyoto, l.