Als we het eens zijn dat er een regionale oorlog in het Midden-Oosten aan de gang is – en dat zijn we: op 7 oktober vorig jaar begonnen door Hamas met zijn bloedige overval op Israël, en inmiddels door Israël uitgebreid van de Gazastrook naar Libanon (Hezbollah), Jemen (Houthi’s) en naar Iran (schurkenstaat) – hoe zit het dan met Syrië? Israël en Syrië zijn officieel in staat van oorlog met elkaar, al sinds 1948. Israël valt haast dagelijks pro-Iraanse milities aan in Syrië, met name Hezbollah en wapenzendingen op doortocht naar Hezbollah, en heeft het Iraanse consulaat in Damascus opgeblazen, inclusief hooggeplaatste Iraanse aanwezigen. Maar Assad hoor ik niet daarover.

Toch is Bashar al-Assad eigenlijk een prominent lid van wat tegenwoordig de ‘As van Verzet’ heet, oftewel Irans voorwaartse defensie tegen Israël en Amerika. Het eerste lid, Bashars vader Hafez al-Assad , koos als enige Arabische leider de kant van het nieuwe islamitische regime in Teheran toen de Iraakse president Saddam Hussein in 1980 Iran binnenviel. Niet uit liefde voor de vrome Perzische machthebbers, maar omdat Saddam de concurrerende vleugel van Assads seculiere, pan-Arabische Ba’athpartij leidde.

Iran en Syrië zijn sindsdien bondgenoten gebleven, en toen in de ‘Arabische lente’ Assad het onderspit dreigde te delven tegen zijn oppositie, snelde Teheran, en later ook Rusland, hem te hulp met wapens, geld en manschappen, inclusief eenheden van Hezbollah. Assad heeft zij.