Natuurlijk, Bauhaus en brutalisme zijn niet identiek, maar we kunnen ze bloedverwanten noemen. „Het uiteindelijke doel van alle beeldende kunsten is het bouwwerk”, schrijft de Duits-Amerikaanse architect Walter Gropius (1883-1969) in 1919 in wat het Bauhaus-manifest is gaan heten en wat toen nog Programm des Staatlichen Bauhauses in Weimar heette. Na de bloedbaden van de Eerste Wereldoorlog bleek het de architectuur te zijn die de mensheid naar de betere wereld kon leiden.

Het bouwwerk werd een Gesamtkunstwerk waaraan de beeldende kunsten dienden bij te dragen en dat ook de gebruiker moest meesleuren in Gesamtheit. „Ooit was het verfraaien van bouwwerken de voornaamste opdracht van de beeldende kunsten. Ze vormden een onlosmakelijk onderdeel van de grote architectuur.

Nu zijn ze geïsoleerd en zelfgenoegzaam, en daarvan kunnen ze pas weer bevrijd worden door bewuste samenwerking van alle werklieden.” Dat was dus Weimar 1919. Na de Tweede Wereldoorlog zou de Nederlandse dichter en schilder Lucebert (1924-1994) noteren dat de schoonheid haar gezicht had verbrand.

(„in deze tijd heeft wat men altijd noemde/ schoonheid schoonheid haar gezicht verbrand”). Inmiddels weten we dat Lucebert, die op jonge leeftijd niet geheel vrij was van nazi-sympathieën, ook bedoelde dat zijn eigen gezicht verbrand was. Het brutalisme heeft Luceberts stelling serieus genomen en probeerde eveneens na de oorlog een nieuwe esthetiek te vinden door zich te ontdoen van alles wat ruikt naar .