Ronald Meeus zet de blik op oneindig. Vandaag: Apollo 13: Survival . Stel dat u zo iemand bent die, horizontaal gepositioneerd in uw tuinlounge op een nazomeravond en met een paar teugen gin-tonic in uw ransel, weleens naar de maan tuurt: zou u dat dichtstbijzijnde hemellichaam anders zien wanneer u zou weten dat er daar al meer dan vijftig jaar dode astronauten liggen, en ruimtevaartorganisaties ook geen missies meer hebben aangedurfd om terug te keren? Het had zomaar kunnen gebeuren: weet u bijvoorbeeld wat de overlevingskans was van pakweg de astronauten die in 1970 de derde landingsmissie op de maan aanvatten voor het Amerikaanse NASA? In de nieuwe Netflix-docu Apollo 13: Survival haalt Marilyn Lovell, echtgenote van gezagvoerder Jim Lovell, de gangbare kansberekening aan die de NASA-top haar toevertrouwde in een gesproken archiefinterview: fiftyfifty.

Eén kans op de twee. En toen op minder dan een halfuur na lancering de zuurstoftanks van het ruimtetuig in de hens gingen, slonk die naar een schampere 10 procent. Voor wie nog niet op aarde was op het moment zelf, is die Apollo 13-missie vooral bekend van de bioscoopfilm die Ron Howard er in 1995 van maakte, met Bill Paxton, Kevin Bacon en Tom Hanks in de rol van de drie Amerikaanse astronauten die ternauwernood, door het landingstuig als een soort reddingsboot te gebruiken, weer levend naar het aardoppervlak terugkeerden.

Het was een nagelbijter van een film. Maar Apollo 13: Survival is – zelfs wanneer u weet dat het .