Met dit stukje hoop ik ook die lezers te bereiken die zeggen dat zij mij „altijd lezen, behalve als je over sport schrijft”. Het is een waagstuk, dat moet gezegd, want ik wil een verband leggen tussen Brian Brobbey en de tekenlerares van mijn vrouw in het verpleeghuis. Voor de sporthaters: Brobbey is de 22-jarige spits van Ajax en soms ook van het Nederlands elftal.

Hij wordt al jaren veelbelovend genoemd, maar een doorbraak naar de top is hem nog niet gelukt. Daarvoor is hij te wisselvallig. Vooral bij Ajax speelt hij de laatste tijd zo zwak, dat er steeds meer discussie ontstaat over de vraag of hij daar wel een vaste plaats verdient.

Zijn vervanger, Wout Weghorst, toont zich immers veel effectiever. Het wordt een steeds pijnlijker ervaring voor Brobbey: nadat hij enkele grote kansen op wonderbaarlijke wijze heeft gemist – het missen leek nog moeilijker dan het scoren – komt Weghorst het veld in om koeltjes toe te slaan. De scherpste criticus van Brobbey is zijn beroemdste voorganger, Marco van Basten, die al vorig seizoen toen Brobbey nog wél scoorde, liet merken dat hij hem geen topspeler vond.

Te weinig techniek, te veel sleuren en vallen, niet slim genoeg. Brobbey incasseerde die kritiek schouderophalend, Van Basten bood aan hem te helpen bij de training, maar daar ging Ajax – misschien ook Brobbey zelf – niet op in. Intussen mist Brobbey steeds grotere kansen.

Laatst zag ik hem in een penaltyserie twee keer falen, één bal verdween zo ver buiten het st.