Het congres van de Democratische Partij in Chicago was een wervelende show. Het mankeerde aan niets: bruisende muziek, inspirerende speeches, tranen, komedie, hoop, samenhorigheid, leiderschap, Oprah Winfrey, en het regende ballonnen, kortom, het had alles wat Amerikanen bedoelen met ‘ uplift ’, iets dat ons verheft. Het televisiecommentaar in de VS liep over van enthousiasme over de presentatie van Kamala Harris, hoe ze lachte, hoe ze sprak, hoe ze overkwam, en hoe ze eruitzag.

Het draaide allemaal om de show. Nu is show natuurlijk altijd een belangrijk aspect van politiek geweest, in een dictatuur net zo goed als in een democratie. In de VS is de grens tussen politiek en amusement nooit erg duidelijk te trekken, en sinds Donald Trump al helemaal niet.

De Amerikaanse journalist H.L. Mencken, tijdens zijn leven gevierd en gevreesd om zijn bijtende stijl, vond de meeste politici verachtelijk en de meeste Amerikanen dom.

Maar hij ging steevast naar politieke partijcongressen. „Amerika”, schreef hij in 1927, is de „ greatest show on earth ”. Maar hoe verklaren we die merkwaardige gewoonte van Amerikaanse politici om met een haast religieuze bevlogenheid de liefde voor hun man, vrouw, en kinderen te betuigen? Waar zijn al die liefkozingen op het toneel voor nodig? Wat heeft dat met politiek te maken? Is een betuiging van echtelijke liefde echt nodig om een verkiezing te winnen? In de VS klaarblijkelijk wel.

In andere democratische landen speelt charisma wel een rol �.