Voor het station van Zwolle staat een groot blauw hart. Stadsmarketing van „het Den Haag van Overijssel”, zoals Kees van Kooten en Wim de Bie de stad noemden in het liedje ‘Zwolle zonder dollen’ (1982). Eerste zin: „Elk weekend gaan wij via Harderwijk met de NS in richting Zwolle.

” Het blauw van het hart is de kleur van aartsengel Michaël, de beschermheilige van de stad. Maar het hart kan ook staan voor wat veel Nederlanders voelen als ze denken aan de trein. Geen rode en vurige liefde, maar een blauwe en koele genegenheid.

Hij is geweldig als-ie rijdt, maar gedraagt zich als onbetrouwbare minnaar, als hij weer eens niet komt opdagen. In de jaarlijkse OV-Klantenbarometer , een onafhankelijk onderzoek van verkeersadviesbureau CROW-KpVV, scoort de trein al enkele jaren een 7,7. Voor de coronapandemie, in 2019, was dat een 7,9.

De liefde die Nederland voelt voor de trein, van reizigers tot regering, is ruim voldoende. Maar meer ook niet. Het is de vrijdag voor de kerstvakantie.

De intercity naar Zwolle en Groningen komt aan in Utrecht. De conducteur meldt dat de trein „vanwege een defect” niet verder gaat dan Zwolle. Hij wenst de passagiers „ondanks de overlast toch een aangename reis”.

Reizigers mopperen. In Zwolle heeft NS een vervangende trein geregeld. Passagiers moeten overstappen, de trein vertrekt later dan gepland.

„Nu mis ik mijn aansluitende bus”, klaagt een scholier die in Meppel uitstapt. Wie wil weten hoe het gaat met het Nederlandse spoor .