Zolang Daan Schuurmans niet komt opdagen maak ik me geen zorgen. Dat is wat ik tijdens het kijken van Het verhaal van Nederland - Amsterdam heb besloten. Je moet je toch ergens aan vast kunnen houden wanneer zich op globaal niveau dingen voltrekken die je zelf niet in de hand hebt.

Een beetje bijgeloof ontwikkelen – 2025 lijkt me daar het goede moment voor. En mijn bijgeloof heeft nu dus de gedaante aangenomen van Daan Schuurmans. In het educatieve geschiedenisprogramma van de NTR blijft Schuurmans stoïcijns door de geschiedenis wandelen.

Zijn omgeving oogt vaak als een levend schilderij: overwegend in stilte wordt uitgebeeld hoe mensen in een specifieke periode leefden, of worden gebeurtenissen van groots historisch belang nagespeeld. Aan Schuurmans’ gezicht valt zelden af te lezen of de impact van zo’n gebeurtenis positief of negatief zal uitpakken voor de stille stervelingen om hem heen. In de aflevering van woensdag keek Schuurmans onder meer toe hoe Amsterdam werd geteisterd door armoede en cholera aan het begin van de 19de eeuw, toen de stad moest herstellen van de Franse bezetting.

Gelukkig werd er wel toegewerkt naar licht aan het einde van de tunnel: terwijl het stadsbestuur achteroverleunde, investeerden welgestelde Amsterdammers als Christiaan van Eeghen en Samuel Sarphati in sociale woningbouw en gezondheidszorg voor de arbeidersklasse. Om dat alles te illustreren volgde de kijker een anonieme moeder en dochter uit die arbeidersklasse, die voor het eerst i.