"Het is een heel mooi dag vandaag", zegt hij met een glimlach van oor tot oor. "Ik ga straks Joyce ophalen. Die heb ik wel gemist.

" Voor het zover is, moet Monique plaatsmaken voor Joyce. Met haar heeft hij nog een leuke laatste avond beleefd. "We hebben zeker nog een uur gedanst.

Toen waren we net twee blije pubers." Albert slaat twee vliegen in één klap. Hij zet Monique op het vliegtuig en neemt Joyce weer mee naar huis.

Het weerzien met zijn muze zorgt voor de nodige tranen bij de kasteelheer. "Wij hebben in de korte tijd dat we elkaar leerden kennen het gevoel..

." Albert kan zijn zin niet afmaken, want de emoties nemen de overhand. "Daar ga ik weer", zegt hij.

"Misschien lopen er maar twee in Nederland rond. Of drie. En dan bedoel ik mezelf én m'n soulmate", gaat Albert verder als hij zich herpakt heeft.

De twee zoenen er lustig op los op het vliegveld. Joyce is blij om Albert weer te zien. "Het gevoel was nog hetzelfde", concludeert ze.

"Het voelt hier als thuis." In de auto onderweg naar het kasteel geeft het stel aan dat ze elkaar hebben gemist. Ook nu kunnen ze niet van elkaar afblijven en al rijdend wordt er flink wat gezoend.

"We zijn lekker gevaarlijk", aldus Joyce. Niet veel later zet ze haar kinderstem weer op. "Mag ik je puppy zijn?" Joyce weet nog niet of ze al verliefd is op Albert.

"Maar toen heb ik gezegd: 'Ik hou van jou.' En dat is volgens mij het stadium voorbij verliefdheid, want verliefdheid gaat voorbij", zegt ze daarover. Wonder boven wonder is .