Onlangs schreef ik over het prachtige gezegde “Als het leven je citroenen geeft, maak dan limonade.” En het blijkt dat veel van de grootste mensen in de geschiedenis precies dat hebben gedaan. Ze hebben mislukking omgezet in succes, ze hebben ontbering omgezet in inspiratie en ze hebben verlies omgezet in vrijgevigheid.

Als het leven ons parten speelt, zijn dit behulpzame verhalen om te onthouden. En als je een kind hebt dat het op academisch gebied moeilijk heeft, vrees dan niet – er zit een juweeltje onder en dat juweeltje zou wel eens een intellectueel genie kunnen blijken te zijn. Dit idee wordt geïllustreerd door het verhaal van Albert Einstein.

(Als ik dit verhaal en dat van anderen in toekomstige columns vertel, wil ik de lezers eraan herinneren dat iemand die ons kan inspireren niet per se perfect is. Alleen God is perfect. Maar dat betekent niet dat wij, als stervelingen, geen waardevolle lessen kunnen trekken uit deze figuren en deze lessen niet kunnen toepassen in ons leven).

Hoewel Einstein een van de briljantste geesten van de 20e eeuw was, leek het er niet altijd op dat hij voorbestemd was voor grootsheid. Einsteins jeugd werd gekenmerkt door aanzienlijke ontwikkelingsproblemen. Albert werd in 1879 geboren in Ulm, Duitsland en was een trage leerling.

Hij begon pas op relatief late leeftijd te spreken – sommige anekdotes suggereren dat hij rond zijn derde of vierde begon te spreken, wat zijn ouders natuurlijk zorgen baarde. Ze maakten zich niet alleen z.