Echte horror is ’s nachts stilletjes de krakende trap aflopen, een zak chips pakken en hem terug in je slaapkamer oppeuzelen zonder dat je moeder wakker wordt. Stel je de angst die je voelt in dat scenario voor en je hebt een prima idee van de gameplay van A Quiet Place: The Road Ahead. Een interpretatie van de gelijknamige film die het ijzersterke concept van stilte als gameplay mechanic toepast, maar vervolgens niet weet wat het met zichzelf aan moet.

Verfblikken Heb je de film A Quiet Place gezien, dan ken je de opzet van deze game ook: wees muisstil, anders horen de monsters je en ben je binnen een paar seconden dood. De onverklaarbare aanwezigheid van deze wezens met supergehoor maakt dat de film – en in zekere mate de game – doodeng blijft, ook na het zien van de eigenaardige beestjes. Immers is het niet het monster dat je vreest, maar het maken van het geluid dat het monster alarmeert.

En ze alarmeren, dat doe je veel in The Road Ahead. Je speelt Alex Taylor, een astmatische zwangere die door een onfortuinlijke samenloop van omstandigheden met meerdere doden als gevolg zo snel mogelijk de oceaan wil oversteken. Daarvoor moet je door gebouwen, bossen en verlaten industrieterreinen sluipen, waar belachelijk veel shit op de grond ligt waar je tegen aan kunt stoten.

Geen grapje: ik ben de tel kwijt hoe vaak ik dezelfde lege pot verf per ongeluk als voetbal heb gebruikt. De opzet van The Road Ahead is niet uniek. In sommige gevallen is het bijna één-op-één een.