Adolescence opent met een huiveringwekkende scène: de dertienjarige Jamie Miller (Owen Cooper) wordt midden in de nacht uit zijn bed gehaald en gearresteerd voor moord. De kleine, tengere jongen plast in zijn pyjamabroek van angst terwijl agenten hem afvoeren. ,,Jullie zitten verkeerd!’’, schreeuwt zijn vader hen na.

Hoe heeft het zover kunnen komen? Het antwoord ontvouwt zich in vier ijzersterke afleveringen. Iedere aflevering is in één stuk gefilmd - er zijn geen verschillende camerastandpunten, geen sprongen in de tijd. Als je bedenkt hoe geniaal en precies de timing moet zijn geweest om iedere aflevering met één camera te kunnen filmen, aan één stuk door, kan je niet anders dan onder de indruk zijn van Adolescence .

Maar misschien nog wel indrukwekkender is dat dit technische hoogstandje compleet in dienst staat van de serie. Er zijn geen cuts om je een adempauze te geven, geen ontsnapping uit de beklemmende realiteit van de Millers. De camera registreert, onverbiddelijk en compromisloos, en dwingt de kijker om alles te ondergaan.

Alsof de serie wil zeggen: kijk niet weg, dit is de werkelijkheid. Het is vooral de tweede aflevering die laat zien waar Adolescence om draait. De twee rechercheurs gaan naar Jamie’s school in de hoop meer grip te krijgen op zijn wereld en klasgenoten aan het praten te krijgen.

Wat volgt is een pijnlijke spiegel, een verhaal dat ons wijst op hoe de online wereld een broedplaats is geworden voor giftige ideeën. Centraal staa.