Godverdomme De laffe gek wacht het uiterst gemankeerde genie op met een pistool en een mes. 2 november 2004, half negen 's ochtends, de Linneausstraat in Amsterdam-Oost. Vlak voor de laffe gek acht schoten lost, de strot van het uiterste gemankeerde genie doorsnijdt en het mes vervolgens in zijn borst achterlaat, smeekt, bedelt, redeneert het uiterst gemankeerde genie om zijn leven.

"Genade, genade," zegt hij. "We kunnen er toch over praten?" Tot zijn eigen teleurstelling overleeft de laffe gek het. Hij was liever gestorven; hem zou je nooit horen smeken om zijn leven, daarvoor is het hem te weinig waard.

Sterven is voor hem heldhaftig. De politiekogels hadden een martelaar van hem moeten maken. Nou, jammer dan.

Kunnen we er twintig jaar later na die dag over praten? Hebben we de juiste woorden en toon gevonden om een zinnig gesprek te voeren over de talrijke keerzijdes van de radicale islam? Het eerlijke antwoord: nee. Klopt, er worden verkiezingen op gewonnen, er wordt over geschreeuwd, maar er wordt amper over gesproken, het daadwerkelijke debat wordt gesmoord. Soms met de reële dreiging van messen, kogels en bommen, vaker met het verwijt van islamofobie.

Al twintig jaar kijken we naar een kinderlijke tegenstelling. Ter rechterzijde nam de felheid logischerwijs toe; ter linkerzijde is de reflex op die reactie sussend, beschermend. Kinderlijk.

Erover spreken? Die handschoen is helemaal niet opgepakt, maar ligt nog steeds op de Linneausstraat, bebloed en al. Eer vandaag de.