In de kerstspecial van Radio Radzinski overlopen we samen met ex-spits van Anderlecht Gilles De Bilde zijn tamelijk geaccidenteerde voetbalparcours. Van de promotie met Eendracht Aalst en zijn pijlsnelle doorbraak (met de Gouden Schoen als onverwachte beloning) tot de droomtransfer in de zomer van 1995 naar paars-wit en de desillusie in het Astridpark, anderhalf jaar later na een slag in het gezicht van Krist Porte. "Dat had nooit mogen gebeuren, maar ik was op dat moment een vat vol frustraties en verdriet.

Mijn vader had een paar maanden ervoor een hersenbloeding gekregen en mentaal zat ik toen op een foute plek ," is De Bilde openhartig. De blokken die de gordel vormen rond het Breughelpark in Zellik. Da's de grauwe buurt waar Gilles De Bilde als jonge ket in opgroeit.

Maar gelukkig is er voetbal als afleiding. Al kan het er op de straten die door het groen slingeren soms hard aan toegaan. "Ja, je moest daar natuurlijk wel je mannetje staan.

Maar dat was voor mij geen probleem. Ik wist door onze familiale situatie al snel hoe ik voor mezelf moest opkomen," zegt hij in de laatste Radio Radzinski van het jaar. Het is tekenend voor de spits die nooit heeft gedroomd van een grote carrière, maar vooral verliefd was op het spelletje.

Zelfs wanneer hij door tweedeklasser Eendracht Aalst wordt opgepikt, is de speelvogel nooit ver weg. "Ja, dat klopt. Ik heb nooit echt die mentaliteit van een topsporter gehad.

Er was voor mij ook nog een leven buiten het voetbal. Da's nu eenmaal .