Alien Rogue Incursion Review

Het licht van de Panic Room waar ik kan saven is aan het einde van de gang recht voor mij. Perfecte timing want na een aanvaring met meerdere Xenomorphs heb ik nog maar drie kogels in mijn pistool en in de Panic Rooms zijn lockers met kogels en medicatie. Ik zet de sprint in en terwijl ik ren hoor ik een Xenomorph uit een schacht komen die direct achter mij uit komt.

Al rennend sluit ik de deur achter mij die met een knal dichtschuift en hoor ik een schelle schreeuw daarachter. De lockers had ik jammer genoeg al eerder geplunderd en na een adempauze haal ik mijn tablet uit de save terminal en pak ik de Motion Tracker van mijn schouder. Het iconische doffe getik maakt terwijl ik mij omdraai plaats voor een harde fluit.



Op de tracker zie ik een felle stip achter de gesloten deur heen en weer ijsberen. De Xenomorph staat nog steeds op mij te wachten..

. In Rogue Incursion kruip je in de huid van Zula Hendricks en hoewel die naam bij mij geen belletje deed rinkelen, is het geen nieuw personage in de Alien franchise. Zij en haar ‘Synth’ compagnon Davis One werden geïntroduceerd in een comic reeks, maar die hoef je niet te hebben gelezen om het verhaal van Rogue Incursion mee te krijgen.

Al in de opening wordt via goed geschreven dialogen duidelijk gemaakt dat Zula en Davis Colonial Marines waren die AWOL zijn gegaan en tegenwoordig van planeet naar planeet gaan om kwaadaardige corporaties neer te halen. De gebruikelijke Weyland-Yutani Corporation wordt een keertje gematst, want de twee moeten een research basis verkennen waar uiteraard een Xenomorph uitbraak heeft plaatsgevonden. Voordat ik de game opstartte, had ik niet verwacht dat het verhaal van Rogue Incursion een van de hoogtepunten voor mij zou zijn.

De band tussen Zula en Davis is sterk neergezet en er zijn genoeg (soms voorspelbare) twists om mij tot het eind van het negen uur durende avontuur te intrigeren. Ontwikkelaar Survios heeft goed gekeken naar het bronmateriaal en alle Alien-vakjes worden aangetikt. Retro sci-fi stijl? Check.

Pulse Rifle en Motion Tracker? Check. Het klopt qua world building allemaal en plaatste mij meteen in de wereld. Terwijl je door de gangen struint hoor je de aliens door de ventilatieschachten dichterbij komen en aangevallen worden door een Facehugger is een van de meest angstaanjagende dingen die ik heb meegemaakt in VR.

Het was dan ook driedubbel bevredigend om het kreng van mijn gezicht te houden met de ene hand om hem met mijn andere hand af te knallen nadat ik mijn revolver in de lucht gooide. De Xenomorph(s) uit de films en games kunnen eigenlijk in twee categorieën geplaatst worden. Aan de ene kant heb je de OG Ridley Scott Alien (of Alien Isolation als je kijkt naar games) waarbij je machteloos bent tegenover slechts één van de titulaire monster en aan de andere kant heb je James Cameron’s Aliens waarbij hordes Xeno’s afgemaakt worden.

Rogue Incursion valt in het tweede kamp. Het moment dat de credits over het scherm lopen, zal je flink wat brandend Xenomorph bloed hebben laten vloeien. Als het aankomt op de ‘Alien ervaring’ zit het dik in orde en kan ik het van harte aanraden als je ook maar een schrijntje plezier haalt uit de films.

Op het gebied van de gameplay heb ik toch wel wat aanmerkingen. Zo zijn er buiten de aliens om ook technische bugs. De registratie van mijn in-game armen werkte niet altijd even nauwkeurig waardoor ik een ammo clip bleef vasthouden terwijl ik de knop al had losgelaten, of bleef mijn Pulse Rifle achter een muur hangen terwijl ik hem met twee handen vast wilde grijpen.

Dit zijn echter dingen die ik vaker ben tegengekomen in VR-shooters en afgeschreven kunnen worden als kleine minpuntjes. Waar mijn hart de eerste paar keer flink sneller ging kloppen bij het zien van een Xenomorph, had ik al snel het trucje door. Buiten specifieke verhaalpunten om, komen de Xenomorphs vrijwel altijd per twee tevoorschijn en als je maar een beetje om je heen kijkt, kan je op voorhand al een inschatting maken waar ze vandaan zullen komen.

De enige schrikmomenten, tijdens het verkennen van de basis, had ik na een paar uur alleen maar als de tweede blijkbaar vlak achter of boven mij hing te hissen nadat ik nummer één had uitgeschakeld. Deze willekeurige encounters kunnen op ieder moment plaatsvinden, ook als je met een van de elektriciteit puzzels bezig bent. Op den duur maakte die initiële angst plaats voor irritatie als ik bijna de oplossing had om vervolgens te moeten stoppen omdat de tracker begon te piepen.

Toch nog even snel de puzzel oplossen is eigenlijk niet aan de orde, want de aliens kunnen jou – zoals het hoort – met slechts een paar aanvallen doodmaken. En dat is iets wat je niet wilt. Rogue Incursion heeft namelijk geen auto save functie.

Het opslaan van je game wordt gedaan in de eerdergenoemde Panic Rooms. Word je gegrepen en heb je al een tijdje niet meer gesaved, dan is het dikke pech. Ik begrijp dondersgoed dat het een survival horror/tactisch aspect moet zijn, maar het gebeurde een aantal keer dat ik genadeloos een kwartier aan progressie ben kwijtgeraakt.

Een autosave had absoluut geen kwaad gekund en had het grootste frustratiepunt bij mij weg kunnen halen. Een ander punt waar ik tegenaan liep in de combat lag niet per se aan de game, maar aan de PSVR 2 controllers. Het gebeurde een aantal keer dat ik tijdens een gevecht per ongeluk op de PlayStation-knop drukte in plaats van de X waardoor het dashboard menu omhoogkwam.

Als ik vervolgens op rondje drukte om het menu te sluiten, liet ik meteen de ammo clip uit mijn Pulse Rifle vallen. Allesbehalve handig als je net een Xenomorph voor je hebt staan..