3 weeks Ago
De 79-jarige Eduard Disch uit Maastricht pakt al wekenlang elke ochtend om 6:00 uur de trein in Maastricht naar Den Haag. Hij strijdt voor een kindvriendelijke asielbeleid en een kinderpardon voor kinderen die langer dan vijf jaar in Nederland verblijven, en is daarom dagelijks aan het flyeren. "Ik sta nu voor de tweede week voor het kantoor van minister Faber van Asiel en Migratie met een banner en om te flyeren", vertelt Disch aan L1.
'Je weet waar je het voor doet' "Soms krijg ik ondersteuning van andere mensen, zij helpen met dan met flyeren." De Maastrichtenaar ging ook al in hongerstaking, maar na 30 dagen moest hij vanwege mogelijk onomkeerbare gezondheidsschade stoppen. "Als je weet waar je het voor doet, is het helemaal niet vermoeiend om elke dag op en neer te reizen.
Het is een zinvolle tijdbesteding want je weet dat je het doet om na tientallen jaren voor een structurele oplossing wat betreft jarenlange procedures en onzekerheid bij kinderen te strijden." 'Ik vind het absurd' Dinsdag werd bekend dat de elfjarige Mikael en zijn Armeense moeder een nieuwe verblijfsaanvraag hadden ingediend. De twee zijn momenteel veel in het nieuws omdat de hoogste bestuursrechter had bepaald dat ze - na jarenlange procedures en aanvragen - het land moesten verlaten.
En dat terwijl Mikael in Nederland geboren is en al 11 jaar hier woont. "Ik vind het absurd, werkelijk absurd dat een kind dat hier is geboren, een Nederlands kind, dat hier is grootgebracht, en dat je na ruim 10 jaar opnieuw een aanvraag moet indienen voor een verblijfsvergunning. Dat dit kinderen wordt aangedaan.
Ik vind het volstrekt begrijpelijk dat deze moeder de poging doet. Elke ouder wilt het beste voor zijn kinderen, dat is volkomen logisch en begrijpelijk", aldus Disch. Naamloze kinderen De Maastrichtenaar wil ook aandacht vragen voor alle kinderen die níet in de media verschijnen: "Ik zie honderden andere kinderen die 'naamloos' zijn en die in dezelfde situatie zitten en met dezelfde onzekerheid en angst: Word ik weggestuurd? Ben ik nou wel of niet welkom? Ik ken gezinnen die al 15 jaar in deze onzekerheid leven en ik vind het absurd dat dat in dit beschaafd land plaatsvindt.
" Disch krijgt naar eigen zeggen veel steun, ook van de ambtenaren die dagelijks langs hem lopen voor het kantoor van het ministerie. Hij krijgt complimentjes en koffie van medewerkers uit de buurt. "De hele situatie maakt het daardoor eigenlijk nog absurder.
" Toen Disch al 26 dagen in hongerstaking was, spraken we hem in Den Haag. De reportage is hieronder terug te zien: Deel dit artikel 💬 WhatsApp ons! Heb jij een tip of opmerking voor de redactie? Stuur ons een bericht via WhatsApp of stuur een mail naar [email protected] !.
