Aan het lawaai ontsnappen: hoe stilte de geest en ziel herstelt

Ping! Nog een sms. Een inkomend telefoontje. Muziekgeschal uit de radio.

Een ronkende vliegtuigmotor. Een toeterende claxon. Een alarmerende krantenkop.



Zo ervaren we een wereld vol voortdurend lawaai – snel, gefragmenteerd, gebroken, onderbroken. We worden op elk moment van de dag overvallen door geluiden, vanaf het moment dat we wakker worden door het schelle gepiep van de wekker tot we in slaap vallen door het geroezemoes en geflikker van de tv. Deze voortdurende drukte maakt het moeilijk om innerlijke rust te bewaren.

Toch hebben veel wijze mensen, van oude Chinese filosofen tot middeleeuwse monniken en hedendaagse MIT-professoren, de kracht en het belang van stilte gepredikt. Zelfs wetenschappelijke bevestigen de conclusies van de wijzen: Onderzoek toont aan dat stilte voordelen heeft voor de gezondheid, waaronder een lagere bloeddruk, verbeterde concentratie, minder cortisol en een betere focus. Het kan zelfs de groei van de hersenen stimuleren.

“Een veelheid aan woorden is vermoeiend/ In tegenstelling tot gecentreerd blijven”, schreef in “Tao Te Ching” rond 400 v.Chr. Stilte brengt evenwicht, balans.

Een stortvloed van spraak, geluid en gedachten kan zorgen voor een verstoring van het evenwicht, wat alleen door rust en kalmte kan worden verholpen. In ons digitale tijdperk hebben we meer behoefte aan stilte om ons te heroriënteren dan toen “Tao Te Ching” 2.400 jaar geleden werd geschreven.

In een wees Stephanie Bennett erop dat de toename van informatie in het big data tijdperk de verwerkingscapaciteit van onze hersenen onder druk zet. Dit kan een oorzaak zijn van de toenemende angst en stress in de wereld van vandaag. Lang voor de uitvinding van machines, internet en massa-entertainment wisten middeleeuwse monniken zoals de heilige Benedictus van Nursia dat te veel lawaai de ziel verstoort.

Stilte wordt benadrukt in “ ”, waarin staat: “Monniken moeten ijverig stilte cultiveren te allen tijde, maar vooral ’s nachts.” “Laten we de raad van de profeet volgen: Ik zei, Ik heb me voorgenomen om mijn wegen te bewaken, opdat ik nooit met mijn tong zal zondigen”, schrijft Sint Benedictus. “Ik heb een bewaker op mijn mond gezet.

Ik zweeg en werd nederig. Het eerste woord van “De Regel van Sint-Benedictus” is “luister” – dat wil zeggen, wees stil, stil en ontvankelijk voor wat anderen, de wereld en God je bieden. Stilte en aandacht stellen de schepping in staat haar schoonheid en mysterie aan ons te tonen.

Zelfs vandaag de dag getuigen veel mensen in de benedictijnse traditie over de manier waarop stilte hun ervaring van de wereld versterkt. Men wordt meer synchroon met de ritmes van het leven, de wereld en het bestaan zelf. Jodi Blazek Gehr, een Benedictijnse oblaat, : “In stilte kunnen we getransformeerd worden.

...

We worden aandachtiger. We merken de details om ons heen op en we zien wat er in ons gebeurt.” Gehr herinnerde zich een bezoek aan een klooster waar zelfs de maaltijden in stilte werden gehouden.

Ze beschreef de verrassende effecten van deze praktijk: “We zaten in stilte, wat mijn zintuigen versterkte – de rust en stilte boden een achtergrond waardoor ik de kleur en de smaak van gewoon voedsel ging waarderen – sla, tomaten, brood, pasta, boter, melk. Het was pure extase om ernaar te kijken, het aan te raken en te proeven – om interactie te hebben met mijn eten. “Dit gevoel – de gevoeligheid voor fysieke, tastbare signalen – zette zich voort in het kijken naar vissen die in de vijver zwommen, sprinkhanen die in het rond sprongen, een kaars die flikkerde.

Alles leek voor mij gemaakt te zijn. Elke beweging, kleur, smaak en sensatie leek speciaal, terwijl het een paar dagen daarvoor nog gewoon was.” Gehr is niet de enige hedendaagse denker die de onverwachte gevolgen van een stiltedieet opmerkt.

Bennett beschreef de reacties van een aantal van haar studenten toen ze in haar klas de opdracht kregen om zich 24 uur lang te onthouden van elektronische media. Velen van hen rapporteerden gevoelens van angst en depressie, en wezen op onzichtbare ketens van psychologische afhankelijkheid die hen met hun telefoons verbonden. Maar sommige studenten hielden vol doorheen de aanvankelijke duisternis toen het blauwe licht van de schermen uit hun leven verdween.

Bennett schrijft: “Sommigen zeggen dat ze momenten van grote helderheid en bewustzijn bereiken; anderen merken dat ze een bijna extatische creativiteit krijgen. Het is niet ongewoon dat studenten de drang voelen om te bidden.” De mentale helderheid die ontstaat door stilte en eenzaamheid is bestudeerd door MIT professor Sherry Turkle.

Volgens haar is het een essentieel onderdeel van zelfkennis. Op zijn beurt maakt deze zelfkennis de weg vrij voor diepere verbindingen en relaties met anderen. In haar boek “Reclaiming Conversation: The Power of Talk in a Digital Age” schrijft Turkle: “Zonder eenzaamheid kunnen we geen stabiel zelfgevoel opbouwen.

Maar kinderen die digitaal opgroeien hebben altijd iets externs gehad om gehoor aan te geven.” Ze klaagde over hoe de constante aanwezigheid van digitale media bij de meeste mensen de natuurlijke stilteperiodes opvult. Toch is stilte goud waard – in dit geval een gouden kans op een diepere band tussen gezinsleden.

“De echte alarmsituatie kan zijn dat ouders en kinderen niet met elkaar praten of een stilte met elkaar delen die ieder de tijd geeft om een grappig verhaal of een verontrustende gedachte naar voren te brengen,” schrijft ze. Bennetts overpeinzingen sluiten aan bij Turkles gedachte: “Door [stilte] leren we onze eigen gedachten en motivaties beter begrijpen. We merken dat we ons beter verhouden tot onze wereld en tot anderen.

We krijgen een sterker begrip van wat het betekent om mens te zijn. ..

. Onophoudelijk intern lawaai vervangt de reflectieve ruimte die je nodig hebt om na te denken, te piekeren, je te verwonderen en te bidden.” Maar het kan zijn dat het onophoudelijke lawaai in onze samenleving voortkomt uit ons verlangen om juist aan die dingen te ontsnappen: denken, piekeren, ons verwonderen, bidden.

Zulke activiteiten lijken onschuldig, maar toch behoren ze tot de meest formidabele dingen die we doen. In zelfreflectie, in het stellen van de grote vragen, voeren we enkele van onze moeilijkste – en meest essentiële – menselijke taken uit. We worstelen met onszelf, onze angsten, onze zwakheid, onze eigen sterfelijkheid en het mysterie van het universum.

Stilte is eng; het dwingt je om jezelf onder ogen te zien. En het dwingt je om realiteiten onder ogen te zien die groter zijn dan jezelf. Maar zoals elke motiverende spreker zal verkondigen, groeien we het meest door onze angsten onder ogen te zien.

Kunnen innerlijke problemen echt worden opgelost door weg te lopen? Kunnen we ze oplossen door onszelf te verdrinken in lawaai? Je bezighouden met lawaai – zowel lichamelijk als geestelijk – lijkt misschien de veiligste optie. Maar er zijn risico’s verbonden aan zowel stilte als geluid. Filosoof Blaise Pascal ging zo ver om te beweren dat “alle problemen van de mensheid voortkomen uit het onvermogen van de mens om rustig alleen in een kamer te zitten”.

Zijn woorden zijn het overwegen waard. En met die woorden zal ik stil worden. Epoch Times is een onafhankelijke nieuwsorganisatie die niet beïnvloed wordt door een regering, bedrijf of politieke partij.

Vanaf de oprichting is Epoch Times geconfronteerd met pogingen om de waarheid te onderdrukken – vooral door de Chinese Communistische Partij. Maar we zullen niet buigen. De Nederlandstalige editie van Epoch Times biedt op dit moment geen betalende abonnementen aan en aanvaardt op dit moment geen donaties.

U kan echter wel bijdragen aan de verdere groei van onze publicatie door onze artikelen te liken en te her-posten op sociale media en door uw familie, vrienden en collega’s over Epoch Times te vertellen. Deze dingen zijn echt waardevol voor ons. Waarheid & Traditie.